ioodoosh یودوش

توی زندگی میشه جورای مختلفی زندگی کرد!!!!! نه. گیجگول نزن. بدیها حرفه چرت قرار نیست که بزنیم. نه؟
دوباره..
توی زندگی جورهای مختلفی زندگی کرد. میشه عاشق و دلداده بود. یادم به حرف سنت اگزوپری افتاد. پسرکی که خودش را به خاطر دخترکی زیبا رو و با ناز و افاده میکشد(خودکشی میکند) گویی که زندگی را بر سر هیچ معامله میکند. گویی که هیچ چیز از معنای زندگی در نیافته است.
بیراه رفتم باز.
دوباره:
توی زندگی میشه جورای مختلفی زندگی کرد. ببینید. اگه بخواید یه سایت طراحی کنید میتونید از همون اول بشینید پای فرانت پیج، فلش یا هر کوفت و زهر مار دیگه و سایتتون رو طراحی کنید. میتونید هم از یه سری قالبای آماده طراحی سایت استفاده کنید. که مثلا توی این سایت کلیش ریخته:
http://www.webdesignhelper.co.uk
در این حالت تنها کاری که میکنید اینه که مطالب خودتون رو وارد میکنید و شکل دهی رو به قالب میسپارید.
توی زندگی هم میتونید همین کار رو کنید و خودتون رو راحت کنید. مثلا تقریبا همه ی آدمای دین دار قالب زندگیشون دینشون هست و دیگه از فکر کردن به اینکه چی خوبه و چی بد تقریبا راحت شدن. دین مبین اسلام و مخصوصا شیعه هم که فقهش خیلی گستردست و دیگه تقریبا آب پاکی رو ریخته رو دست پیروانش. فقط مخصوص دین هم نیست. مثلا یه کمونیست، یا کلی فرقه و فلسفه و از این چیزها دیگه. (همه ی این جدا از اینه که یه نفر کلی تحقیق کنه و بعدش اسلام رو انتخاب کنه). و شق سومی هم هست که هیچ قالبی نداره. هرچه پیش آید خوش آید. که البته بی قالبی هم خودش یه جور قالبه...
برای وبلاگ هم همینطور هست. کلی قالب آماده ریخته تو اینترنت. اما من به شخصه خودم دوست دارم برای خودم قالب طراحی کنم. این خیلی خوبه. این که ذره ذره ی قالبم برام خاطره ناک هست. یه بار به قالب همین وبلاگ نگاه کنید. هیچی نیست توش. واقعا هیچی نداره. اما برای من خیلی با ارزشه. چون توی هر گوشه ش یه خاطره خوابیده. چون براش وقت گذاشتم
زندگی هم همیجور هست. میتونید بگید من مسلمونم و بعدش دیگه لازم نیست فکری درباره ی زندگی، درباره ی مرگ، درباره ی اینگه چرا زندگی میکنیم و خیلی چیزهای دیگه بکنید. اما من قالب زندگیم رو هم مثله فالب وبلاگم با عشق و علاقه ساختم. ممکن خیلی ضعیف تر از قالب یه مسلمون واقعی باشه. اما من به قالب زندگیم عشق میورزم. چ.ون میدونم که با دستای خودم و فقط برای خودم ساختمش. فقط برای خودم و نه هیچ کس دیگه.
سرتونو درد نیارم
هیچ اهمیتی هم نداره که اینجا کامنت بزارین یا نزارین چون نصف کامنتاتون مزخرفن. به من چه که فلانی بچه دار شده. یا به من چه که تو یه وبلاگ توپ داری .
خودم یه زمانی اینکاره بودم. با یه برنامه که نوشته بودم توی 300 تا بلگ ماله پرشین بلاگ کامنت میزاشتم. یادش بخیر. حالا که دیگه یه راه حل احمقانه زده که دیگه نشه این کارو کرد.
راستی.. قالب شما برای زندگی چیه؟

قالبی باید ساخت.

-آذین-

posted by آ @ 9/30/2004 08:37:00 PM 0 comments

دخترا وقتی تو قسمت status می‌نویسند single, انقدر بهشون گیر می‌دند، که مجبور می‌شند بنویسند commited و مگس‌ها رو بپرونند. پسرا وقتی تو قسمت status می‌نویسند commited, انقدر دوستان ازشون می‌پرسند که دختره کیه، که مجبور می‌شند بزنند دوباره single. جالبه.. نیست؟؟؟

-azin-
from:http://weblog.bachetehroon.com/

posted by آ @ 9/26/2004 09:45:00 AM 0 comments

پرستوها به جستجوی جانب آبی رفته اند.
چگونه سفر کنم؟ چرا؟
تو رفتی. تورفتی. گرچه هرروز دریچه ای بگشایی بر من و نگاهی
شاید هم لبخندی
زهر خندی
شاید هم فکر کنی که هستی
هه
چه خیال بی شرمانه ای
نشسته ایم زیر سایه ای دور از آفتاب سوزان . رهگذران زیر آفتاب میروند و می آیند. مارا که میبینند پوزخندی میزنند که این دو تا هم . . .
هه
دیگه توی دلم، توی مخم، نیستی. تو دیگه هیچی نیستی . حتی اگه ظاهرا به نظر نیات. حتی اگه باهات بخندم. دیگه روت هیچ حساب باز نکردم.
تو از همان اول هم نیامده بودی که حالا بخواهم رفتنت را عزا بگیرم
تبریک
تبریک
پرستو ها به جانب آبی رفته اند
من هم میروم
به جانب آبی تر

-آذین-

posted by آ @ 9/25/2004 03:24:00 PM 0 comments

ما نمیدونیم
ما هیچی نمیدونیم
حتی نمیدونیم کی هستیم
از کجا اومدیم؟
به کجا میریم؟
دارم به این فکر میکنم که شاید هیچی نباشه!
نه کسی باشیم
نه از جایی اومده باشیم
نه بریم جایی
همه مون فقط نتیجه ی یه لحظه غفلت بابا و ننه مون هستیم
همین
همین و دیگه هیچی
بچه هامون هم حاصل اشتباه ما خواهند بود
فقط همین
همین و دیگه هیچ.
-azin-

posted by آ @ 9/25/2004 03:21:00 PM 0 comments

۳) نظام خانواده در ايران محصول و برآمده از فقه است. اگرچه عرف به مراتب از فقه جلوتر است و بسياری از خطاهای استخوان سوز فقهی را با كلاه شرعی جبران كرده است، اما برای پيش روی بيشتر، شكل گرفتن گفتمانی خلاق و رو به جلو و گشودن عرصه های تازه و در نورديدن مشكلات، همچنان سنگينی فقه بر پای جامعه ی ايرانی حس می شود.
در نظام خانواده ی بر آمده از فقه، ازدواج و زناشويی نوعی معامله تلقی می شود كه بين صاحب اوليه ی (پدر يا جد پدری) كالای جنسی (دختر) و خريدار (شوهر) يعنی صاحب بعدی كالای جنسی (زن) انجام می گيرد. معنای لغوی نكاح (گاييدن) در اين مورد بسيار روشنگر و راهنماست. به عبارت ديگر در فرايند ازدواج از نظر فقها عشق (بدون عشق هم ازدواج صحيح است و هم زناشويي)، توافق (بدون توافق طرفين ازدواج در شرايطی می تواند درست باشد) و برابری (در ازدواج اصل بر نابرابری طرفين عقد نكاح است) طرفين ازدواج اهميت ندارد. اگر چه ممكن است برخی از فقها يا مذهبی ها به اين موارد اشاره داشته باشند، اما اين سليقه، سليقه ی دينی نيست - تاريخ تحول و تطور دين و فقه بر اين امر گواه است - بلكه به نوعی بازتاب عقل عرفی است. از اين منظر حل و فصل مسايل سكسی و خانوادگی در ايران در درجه نخست منوط به جای گزينی عشق، توافق و برابری جنسی به جای بردگی جنسی است، كه در زرورق پيچيده شده و به جامعه تحميل می گردد. تن دادن به تفكيك اجتماعی و تمايز كاركردی نهاد های مختلف، يعنی عدم مداخله ی نهاد های قدرت در اين عرصه ها، پيش شرط اين جای گزينی است.



-نوشته به صورت کامل. جالبه بخونیدش-

posted by آ @ 9/25/2004 03:18:00 PM 0 comments

نه حالشو دارم نه انقدرها ارزش قایلم که این رو فارسیش کنم.

posted by آ @ 9/23/2004 06:18:00 PM 0 comments

h

posted by آ @ 9/16/2004 02:51:00 PM 0 comments

--این نوشته یک نوشته ی جک گونه همراه با چاشنی بی احترامی است. گمانم بر این بوده که افراد مفعول ظرفیتش را داشته اند. پیشاپیش معضرت می خوام . اگر هم وضعیت خیلی فجیعه بگید تا سانسورتون کنم.--
دیشب خوابی دیدم بس عجیب که میخواهم برای شما بتعریفم.

من بودم و سروش هم بودش. داشتیم میحرفیدیم که یهو آیدین پرید اون وسط )حالا اینو که از آسمون اقتاد یا از تو زمین در اومد رو دیگه خدا میدونه). گفتم بابا آیدین هرم بلاگت اینترنتو از بیخ و بن سوزوند. اما ایدین که استثناعا کلی فکور به نظر میومد زیر لب هی میگفت عمه پدی. عمه پدی. تازه فهمیدیم که شوهر عمه پدی افتاده و مرده.
شکوفه که انگاری گوش وایستاده بود و خیلی اصرار داشت که ثابت کنه که حرفامونو گوش نکرده اومد وایستاد کنار ما و شروع کرد به گریه کردن (عر زدن) . منم که از شما چه پنهون اینجور مواقع غیر از خنیدن کار مفیدتری ازم بر نمیاد.
سروش داشت میفکرید که مشکل گریه شکوفه رو چه جوری حل کنه و آیدین هم داد میزد که بابا، آخه چرا ما ساکتیم؟؟؟؟ منم که مثه یه احمق به تمام معنی واستاده بودم اونجا و میخندیدم.
تازه بعد از کلی خندیدن یادم اومد که گیلی رو صدا بزنم. هنوز دودل بودم صداش بزنم یا نه که دیدم یکی سوار بر قالیچه ی جادوییش، وووشت ووشت کنان نزدیک میشه. من که میدونستم الان چی میشه زود خودمو یه جایی قایم کردم. تا اینکه ووووووووووشششششششت. گیلی اومد و همه ی کسایی که اونجا بودن از عرصه ی هستی ساقط شدن. فقط صدای یه جیغ بنفش از دور میومد که نشون میداد فرشته(potion) داره به ما نزدیک میشه.
در همین گیر و دار بودم و داشتم گیلآوا رو نیبت به قضیه توجیه میکردم تا اینکه یه دفعه دیدم من به ذات خودم تبدیل شدم.
واییی. نمیدونید چه قدر اون صحنه وحشتناک بود. من یه تفاله ی چای هستم. آره. درست شنیدید. یه تفاله ی چای.
الناز اولین کسی بود که من رو در هیبت یک تفاله چای دیده بود. هر هر زد زیر خنده (این کار کاملا ازش بر میومد) و من کاملا حس میکردم که کاش میشد الان باهاش درباره ی یک تفاله ی چای بودن حرفید. ولی خب خودمم خندم گرفته بود. از پوشن با اون کلاه بوقی مسخره ش. و هم تیمیاش که یه دونه روبوکاپ هی دورشون میچرخید. کبوتری با شاخه ی زیتون به طرفم اومد و یه بچه لاشخور انداخت توی دستام. اوخی. چه بچه لاشخور نازی بود. ولی مردنی بود. بچه لاشخور رو چپوندم توی دهن الناز که صدای خنده ی معصومانه ش پایه های آسمون رو داشت میرمبوند.
دست آخر همه من رو ول کردن و رفتن چون به هرکدوم یه فحش آب نکشیده نثاریده بودم و از طرف دیگه یه تفاله انقد ارزش نداشت که کسی پیشش باشه. یا حتی سال به سال ازش خبری بگیره. یه تفاله ی چایی فقط یه تفاله ی چاییه و هیچوقت نمیتونه مثل یه چایی خوب و خوش عطر باشه.
اینجا بود که با نوازش های مامانم از خواب بیدار شدم و در فکر فرو رفتم. هرکی گفت در چه فکری فرو رفتم؟

-azin-

posted by آ @ 9/10/2004 01:20:00 AM 0 comments

مساله ای نیست
ما دیگه عادت کرده بودیم
3 روز اصفهان همایش کشوری شبکه ی مدرسه داشتیم. تنصافا بهترین غرفه رو ما (غرفه ی ریاضی ) داشتیم. کلی شلوغ بازی و از این حرفا. روزی که تموم شد دوباره همون حس های بد قدیمی با یه خرده چاشنی تنهایی ریخت تو دلم.
--

عمر گل کوتاهه.

posted by آ @ 9/05/2004 04:05:00 PM 0 comments